امام علی علیه السلام

(«إِنَّا لِلَّهِ وَ إِنَّا إِلَیْهِ راجِعُونَ»، «وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعالَمِینَ»، اللّهمّ إنّى أحتسبه عندک فإنّ موته من مصائب الدّهر، رحم اللّه مالکا فلقد أوفى عهده، و قضى نحبه، و لقى ربّه، مع أنّا قد وطّنّا أنفسنا على أن نصبر على کلّ مصیبة بعد مصابنا برسول اللّه- صلّى اللّه علیه و آله- فإنّها من أعظم المصیبات)

ما از خدا هستیم و بسوى او باز مى‏گردیم، و ستایش خداوندى را سزا است که پروردگار جهانیان است، بار خدایا من مصیبت اشتر را نزد تو بشمار مى ‏آورم، زیرا مرگ او از سوگهاى روزگار است، خدا مالک را رحمت فرماید که بعهد خود وفاء نمود، و مدّتش را بپایان رسانید، و پروردگارش را ملاقات کرد، با اینکه ما تعهّد نموده‏ ایم که پس از مصیبت رسول خدا- صلّى اللّه علیه و آله بر هر مصیبتى شکیبا باشیم،زیرا آن بزرگترین مصیبتها بود.

پس از آن از منبر پائین آمده به خانه رفت.

مشایخ نخع به خدمت آن حضرت آمدند، آن بزرگوار متأسّف و افسرده بود، فرمود:

(و للّه درّ مالک و ما مالک لو کان من جبل لکان فندا، و لو کان من حجر لکان صلدا، أما و اللّه لیهدّنّ موتک عالما و لیفرحنّ عالما، على مثل مالک فلتبک البواکى، و هل مرجوّ کمالک، و هل‏ موجود کمالک‏، و هل قامت النّساء عن مثل مالک)

خدا مالک را جزاى خیر دهد و چگونه مالکی که اگر کوه بود کوهى بی همتا بود، و اگر سنگ بود سنگى سخت و غیر قابل نفوذ بود، آگاه باشید بخدا سوگند مرگ تو اى مالک جهانى را ویران و جهانى را شاد مى‏سازد یعنى اهل شام را خوشنود و عراق را خراب مى‏گرداند، بر مردى مانند مالک باید گریه کنندگان بگریند، آیا یاورى مانند مالک دیده میشود، آیا مانند مالک کسى هست، آیا زنان از نزد طفلى بر مى ‏خیزند که مانند مالک شود.

ترجمه و شرح نهج البلاغة (فیض الإسلام)، ج‏5، ص: 990